کد مطلب:33840 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:135
بسم الله الرحمن الرحیم و لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم و صلی الله علی سیدنا محمد و آله اجمعین از امیرالمومنین (ع) خواندیم كه در همه ی امور به خداوند پناهنده شو كه در این صورت خود را به پناهگاه استواری می سپاری. در نوبتهای پیشین در باب توكل گفتیم كه «توكل» عبارتست از ترك تدبیر و تكیه كردن بر غیر و گفتیم كه این كار فقط در عرصه ی مدیریتهای الهی صادق است. به بیان دیگر شارع مفهوم «توكل» را برای آن در میان نیاورده است كه آدمیان كارهای دنیوی خود را مهمل و نا استوار رها كنند. خداوند كارهای آدمیان را میان خود و مردم تقسیم نكرده و نفرموده است [صفحه 400] كه پاره ای از امور معیشتی این جهانی آدمیان را او بر عهده می گیرد و پاره ای دیگر را به مردم محول می نماید، بلكه آدمیان موظفند هر آنچه را كه بر عهده شان نهاده شده است، تماما و به نیكی و به نحو استوار و دقیق انجام دهند. البته این جهان بزرگ و تاریخ بلند آن كه پاره ی كوچكی از آن در قبضه ی تصرف و سلطه و اختیار آدمیان است، به مدیریتهای بس بزرگتری محتاج است. در واقع همان مدیریت بزرگ و واسع بوده است كه انسانها را در این عالم پدید آورده و بدیشان نقش خاصی در اداره و تدبیر پاره ای امور سپرده است. لذا آدمیان در عین حال كه نباید به خود غره شوند و به گزاف تمام ملك جهان را زیر پر خود بپندارند و نیز نباید مدیریت تاریخ و جهان را بر عهده گیرند و عزم پی افكندن عالم و آدمی نو كنند و یا با تكیه بر خدایان موهوم تكیه گاهی درین جهان توفان آلود برای خود دست و پا كنند، در انجام وظایف خود نیز نباید كوتاهی ورزند و همه چیز را از سر كاهلی به خدا وانهند. توكل به انسان می آموزد كه دست خداوند را در این عالم ببیند و بداند كه انسان همه كاره نیست. در حقیقت «توكل» بیانگر نظارت عام و مستمری است كه سراسر این عالم را در می نوردد و خرد و كلان امور این جهان را زیر نگاه نافذ خویش می پاید- نظارتی كه هیچ امر نیكویی را مهمل نمی گذارد، مقدمات را به غایات خود می رساند و موجب فربهی امید در دلهای نیكوكاران می گردد. انی لا اضیع عمل عامل منكم من ذكر او انثی (آل عمران، 195) خداوند عمل هیچ عمل كننده ای را- خواه زن باشد یا مرد- ضایع نخواهد كرد. یعنی این جهان به گونه ای ساخته شده است كه كارها ضایع نمی شوند. به ویژه به نیكوكاران وعده داده شده است كه «تاریخ» همگام با آنان و «آینده» از آن آنان است. پس توكل یعنی كار خود را خود كن و كار خدا را به خدا واگذار. مدیریت جهان با تو نیست، لذا بر مدیریت حق توكل كن. [صفحه 401] اما مدیریت خانواده با توست، پس در اتقان آن بكوش و ذره ای از آن را فرومگذار. بیاد آوریم آن سخن پیامبر بزرگوار را كه پس از دفن یكی از صحابیان و دقت ورزیدن بسیار در آراستن لحد او، فرمود: رحم الله امرء عمل عملا فاتقنه خداوند رحمت كند كسی را كه عمل را استوار و متقن انجام می دهد.
درس نوزدهم 69/4/29
صفحه 400، 401.
خروج از رعایت و ولایت و وكالت خداوندی به چه معناست
بر گرفتن توكل از خداوند به معنای از جانب خداوند وانهاده شدن است
بیان قرآن در خصوص به خود وانهاده شدن لحظه ای پاره ای از پیامبران
در پناه خداوند خزیدن عبارت است از خود را به اولیاء خداوند سپردن
جلب رضایت اولیاء خداوند همان جلب رضایت باری است
دو گونه انسان: انسانی كه متوجه الی الله است، انسانی كه عین وجه الله است
معنای به خود وانهاده شدن، خروج از ظل ولایت الهی یعنی خروج از ولایت اولیاء خداوند است
یكی از پیامدهای ناگوار به خود وانهادگی محرومیت از مواهب معنوی است
نشانه های زیستن در ظل ولایت الهی
محبت خداوندی از مراتب ولایت الهی است
نشانه های بیرونی نشانه اقبال یا ادبار خداوند به فرد یا قومی خاص نیستند
انسان مكلف است كه در برابر نعمتها شاكر و در برابر سختی ها صبور باشد
نشانه های محبت و ولایت الهی را باید در عالم درون جست
در جهان امروز به خود وانهادگی از جمله تئوری های رسمی انسان شناسی شده است
تفقد احوال باطن در جایی معنا می یابد كه انسان چشمی ناظر را در عالم قائل باشد
در جهان جدید توكل بهترین وسیله برای مقابله با جهان بینی های غیر الهی است
شیوه علمی برای تحقق عینی توكل بر خداوند جستجوی از مردان خداست